In this edition of Management & Consulting Magazine (Dutch) I share 4 lessons based on celebrated pieces of art. How do we make a difference? How do we seek connection and learn? How do we slow down and keep it simple? Read the entire article here.
KUNST MAAKT HET VERSCHIL
Wetenschapsfilosoof Gregory Bateson ziet dit als de kern van alle systeem-veranderingen: ‘The difference that makes a difference.’ Kleine bewegingen brengen onder geschikte condities grote veranderingen te weeg. Tegelijkertijd heerst een gevoel van steeds minder invloed kunnen uitoefenen. Organisaties worstelen hiermee: moeten we dit top-down of bottom-up aanvliegen, onderzoeken we dit kwantitatief of kwalitatief, moeten we sturen of faciliteren?
De Chinese dissident Ai Weiwei, conceptueel kunstenaar, politiek activist en filosoof, kan de wereld betrekken bij kleine bewegingen op grote thema’s. Zijn scope is universeel en specifiek, massaal en lokaal. Zijn kunstwerken zijn/worden hierdoor relevant. Want toen hij een grote bestelling deed bij Lego om politiek werk te maken, weigerde de speelgoedfabrikant te leveren uit angst voor verstoorde betrekkingen met hun afzetgebied in China. Als antwoord plaatste Ai Weiwei buiten musea over de hele wereld auto’s waar bezoekers blokjes lego in kon- den gooien (2016). Onder druk van de publieke opinie stelde Lego zijn leveringsvoorwaarden bij. De kunstenaar verschaft je de mogelijkheid om invloed te hebben. Met één blokje lego laat hij je het verschil maken in vraagstukken over integriteit en onderdrukking.
DE KUNST VAN NIETS
We doen veel te veel. We willen veel te veel van onszelf en van anderen. In ons werk, in onze relaties, in en van organisaties. Laat alles eens met rust! Waarom moeten we zo nodig iets in de wereld zetten? Kunnen we dat ook doen door niets te doen? Gaat het daar uiteindelijk niet om? Ruimte maken voor wat er al is. ‘Het moeilijkste,’ zei wijlen Peter Schenk, vriend en kunstenaar, ‘is op tijd stoppen.’ Als je voelt dat het klaar is. Een schilderij, je relatie, je baan, je leven. Zodat alles kan blijven stromen.
Daarover gaan wat mij betreft de avantgardistische experimenten van John Cage. Een zaal met publiek dat ritselt en schuifelt, kucht en stil valt wanneer de pianist zijn kruk aan- schuift. Zijn bladmuziek voor zich en dan … niets. 4.33 minuten geen mu- ziek (1952). Behalve het geluid van de stilte waarin de muziek plaats had kunnen vinden. Ik denk aan de coach die geen oplossing biedt, de manager die op zijn handen zit, de mens die simpelweg is.
Leave a Reply